5. A ja bym się wiśniowej napiła

Ogólnie to ja czasem może troszeczkę narzekam, ale i tak jestem na każde ich zawołanie. Z tym, że zdarzają się takie dni, w których mam namacalny wręcz dowód tego, że jednak jestem kobietą. Miesiączka. Nazwa zupełnie w moim przypadku nieadekwatna, bo dopada mnie gdzie chce i kiedy chce. A jak się zdarzy, że akurat mam drugi albo trzeci dzień i spędzam go w towarzystwie moich facetów, to i tak nie mają na mnie co liczyć. Bo umieram.  I oni dobrze o tym wiedzą. Znamy się nie od dziś. A więc witaj, Engelbergu! No dobrze - jeszcze żyję. Ale jutro już tak wesoło nie będzie.
Dziś świętujemy podwójne zwycięstwo. Janek i Kamil tych wszystkich Niemców, Austriaków i innych Słoweńców nauczyli jak się skacze. Jaja normalnie. Wszyscy nam się do pokoju zwalili, bo ja już jestem w stanie pół-leżącym, ale Jasiek twardo na skejpie siedzi i z Angeliką gada.
- Ziooooooo-brooooo!!! - drze się Piotrek.
- Juuuuż! - słyszę przez ścianę.
Nie no, jasne - daleko mają jak nie wiem. Wyjść z jednych drzwi, przejść trzy kroki i wejść do drugich. Ale przecież lepiej się drzeć. Wcale mi bębenki nie pękają.
- Marzenka, zrobić ci herbatkę? - pyta się Kot.
Ja normalnie nie wierzę. Maciej Kot sam z własnej woli proponuje mi pomoc, a nie tejże żąda. Chyba naprawdę wyglądam jak wrak człowieka.
- A jaka jest? - pytam, bo jak już go wykorzystać, to przynajmniej jakoś sensownie.
- Malinowa, żurawinowa, jabłkowa, dzika róża z cytryną, mięta, zielona i zwykła.
- Tylko tyle?
- No.
- Cholera. A ja bym się wiśniowej napiła.
Nasza kadra to by normalnie Sagę mogła reklamować. My to na hektolitry pijemy. O każdej porze dnia i nocy.
- To co, mam do sklepu skoczyć? - tym razem swoją pomoc ofiarowuje Skrobot.
- Taa, a potem jak się zgubisz, to kogo ja na poszukiwania wyślę? Już lepiej siedź na dupie. A ja się napiję malinowej. Trudno - mówię tonem męczennicy.
Kot się herbatką zajmuje, a tymczasem wraca Jasiek. Zadowolony jeszcze bardziej niż po samym konkursie.
- Co się tak cieszysz? - pytam, bo jak mi już i tak pokój okupują, to od nich przynajmniej jakieś informacje wyciągnę.
- Córeczka będzie - szczerzy się Jasiek.
Te pacany wszystkie krzyczeć zaczynają, toasty herbatą wznoszą... Boże drogi, dom wariatów.
Maciek mi herbatę podaje i w głowę całuje. Czy ja kurna mam pięć lat i gorączkę?
- Kocie, nudzi ci się?
- No w sumie nudzi. I pogadać chciałem. Bo wiesz, pokłóciłem się z Kasią.
O nie. Nie. Nie. Nie. Po pierwsze - jakim cudem on się pokłócił z tym dziewiętnastoletnim, słodkim, cichutkim i nieśmiałym stworzonkiem? Po drugie - czy mu nie przeszkadza, że tu jest hałas gorszy niż pod Wielką Krokwią w dniu konkursu w godzinach szczytu? I po trzecie - czy tu naprawdę nie ma innej osoby, której oni mogliby się zwierzać?
- Maciek, błagam. Coś ty jej zrobił?
- Nie wiem.
Aha, czyli takie buty.
- No to jej powiedz, że ją bardzo kochasz i że jest dla ciebie najważniejsza. I już.
- Już?
- Tak.
- I dziewczyny na to lecą?
- Podobno.
I koniec rozmowy. Cudownie. Jeszcze nigdy mi tak szybko nie poszło. A tak poza tym to teraz widzę, jaka ta herbatka była bezinteresowna.
Tymczasem tamci się już uspokoili, więc ja się pytam o bardzo istotną kwestię. Mianowicie, jak Jasiek tę dziewczynkę ma zamiar nazwać.
- Wiwiana - słyszę w odpowiedzi.
I zapada taka niezręczna cisza. Bo nikt nie wie, co powiedzieć. Chwalić? Albo: "Dobrze, że nie Mariola?"
- To w ogóle jest takie imię? - pyta się wreszcie Murańka.
No i w zasadzie ma rację. Od tego należy zacząć.
Ale Ziobro na lekko urażonego wygląda. Że nam się niby imię nie podoba. No to wszyscy, że nie, nie, bardzo ładne, tylko że nikt wcześniej o takim po prostu nie słyszał.
Aż nagle Kamil mówi:
- Marzenka, ale ty ładnie dzisiaj wyglądasz.
A ja się tak patrzę i mi się zdaje, że się przesłyszałam. No bo pomińmy już kwestię, że ja nigdy ładnie nie wyglądam i skupmy się na dzisiejszym wieczorze. Jestem rozczochrana, mam na sobie rozwleczone dresy i czyjś podkoszulek. Skrobota chyba. Znaczy już mój. No więc o co chodzi?
Ale za chwilę inni się dołączają i mnie wychwalają pod niebiosa, nawet Dawid, co od niego w życiu dobrego słowa nie usłyszałam. No i ja już wiem, o co chodzi. Oni po prostu wszyscy od newralgicznego tematu uciekają. Mała Wiwiana i jej imię zostawione w spokoju, natomiast jej tatuś wygląda na jeszcze bardziej zaskoczonego niż ja.

W niedzielę natomiast czuję się już paskudnie. Ale i tak nie zostaję w hotelu, nie ma takiej opcji. Nie potrafię inaczej, no niestety. Dzień kończy się w ten sposób, że znowu mamy polskie podium - tym razem Kamil jest pierwszy, a Janek trzeci. A ja mdleję wręcz Dawidowi w ramionach. Ostatnie co pamiętam to to, że nie wygląda na specjalnie zadowolonego. Ale co ja mu na to poradzę? Przykre obowiązki brata.
__________

Dzisiejszy odcinek zawiera śladowe ilości Kacpra Skrobota, żebyście mogły mniej się zastanawiać czy on Marzenkę lubi czy bardzo lubi ;)
No i SOCZI - czujecie to, dziewczynki?