6. A teraz daj buzi, żeby wszyscy myśleli, że się cieszymy

Święta. Z roku na rok coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że tego nie cierpię. Wszyscy dla siebie słodcy - aż do porzygu. Do tego zakłamane uprzejmości i żałośnie milutkie życzenia. Hipokryci. Przecież i tak wiadomo, że trzy dni nie miną a już wszyscy z powrotem będą się kłócić i narzekać.

Ale dobrze. Dzisiaj Wigilia - a jaka Wigilia taki cały rok - więc będę się starać. Pod każdym względem. Tylko niech Dawid tej swojej Izy nie przyprowadza, bo naprawdę ktoś tu w końcu zostanie kaleką. I bynajmniej nie będę to ja. 

Ósma rano. Ubieram szlafrok i schodzę na dół. A co tu się dzieje? No ja nie wierzę. To już on jej nie musi przyprowadzać, bo sama przyłazi. Boże drogi, czy ona się przypadkiem nie ma zamiaru wbić na kolację? Ale nie. Chyba nie. Kluski z makiem nam przyniosła. Na blacie stoją. Ciekawe po co, jak u nas w domu nikt tego cholerstwa nie lubi.

- Cześć - mówię na jej widok, bo jednak trochę kultury osobistej mam.

- Iza przyniosła nam kluski z makiem - informuje mnie mama.

- No tak. Specjalnie dla Dawidka - stwierdza bogini, prezentując uśmiech numer pięć.

- Czuję. W całym domu już tym jedzie - odpowiadam i sięgam po herbatę. Miętowa. Najlepsza na mdłości.

- No wiesz, Marzenka... - oburza się mama.

- No co?

- W porządku - tym razem obserwuję uśmiech numer trzy. - Przecież nie każdy musi lubić kluski z makiem.

No właśnie. Otóż to. Raz w życiu coś w miarę sensownego powiedziała.

Zasiadam przy stole i tak sobie myślę, że - jeśli chodzi o kwestie wizualne - to Dawid ma jednak gust. No bo Izunia nasza kochana to jest zupełne moje przeciwieństwo. Ciemne włosy, szczupła, ładna, wysoka. Modeleczka. A teraz kontrast się jeszcze bardziej rzuca w oczy, bo siedzę w piżamie, mięciutkim szlafroczku, domowych kapciach, rozczochrana i zaspana.

W kuchni pojawia się Dawid. Moim skromnym zdaniem to on wygląda jeszcze gorzej niż ja. No ale co tam, grunt, że Izunia jest zachwycona. Rzuca mu się na szyję, a potem zasiada mu na kolanach. I toną w jakimś absurdalnie długim pocałunku.

- Idę się wyrzygać - stwierdzam, zabieram herbatkę i idę do siebie na górę.

Ostatnie szlify przed wieczerzą. Poprawiam te kretyńskie serwetki, upycham sianko i zapalam świeczkę. Tylko bardzo proszę, żeby mi się nic ogniem nie zajęło, tak jak w tamtym roku. My na pasterkę pojechaliśmy, a dziadek prawie zawału dostał, jak zobaczył, że opłatki płoną.

No. Pięknie jest. Teraz idę się ubrać w miarę jak dziewczyna. Muszę. Mama mi nie przepuści. Cały dzień przy kuchni spędziłam w moim ukochanym dresie, ale teraz już nie ma zmiłuj.

Ubieram dżinsy - proste są, żadne tam broń Boże rurki, żebym miała nogi jak dwa serdelki - i klasyczną bluzkę i krótkim rękawkiem. Spoglądam tęsknie w stronę spodni od dresu i kacprowego podkoszulka., ale cóż mam zrobić - jeszcze dwa dni muszę się w takim stanie przemęczyć. Czeszę się - proszę bardzo, jak elegancko, balerinki ubieram. Jedyne ładne buty jakie mam. Bo przecież na obcasach bym się zabiła. I już.

Schodzę na dół. Jedyne, co w tym wszystkim dobre, to to, że Iza poszła wpizdu. Do domu znaczy. Już o dziewiątej rano, nawiasem mówiąc. Potem miałyśmy z mamą w kuchni względny spokój. 

A teraz się zaczyna. Modlitwa, Pismo Święte, opłatek. I jak zwykle nie wiem, co mam komu życzyć. Bo to tak naprawdę sztuczne jest. A najtrudniej - wbrew pozorom (bo przecież powinniśmy najbliżej być) - jest z tym moim bliźniakiem.

No więc stajemy przed sobą jak te cielęta i nikt nie wie, kto ma zacząć. Ale że bardziej rozgarnięta z naszej dwójki jestem ja, to się wreszcie pierwsza odzywam.

- To ja ci życzę zdrowia dużo... I żebyś na Igrzyska jednak pojechał - co prawda i tak nie pojedzie, nie ma cudów, ale pomińmy to. - Żebyś tę Izę jeszcze przemyślał... - no i nic więcej mi do głowy nie przychodzi.

- Mania - zaczyna Dawid ostrzegawczo. - Znowu się czepiasz Izy?

No ja pierdzielę, jaki spostrzegawczy, naprawdę.

- Nie, dlaczego? Po prostu jak jej dzieciaka zrobisz to będzie za późno na wycofanie się.

- Nie denerwuj mnie...

- Ja cię nie denerwuję, ty się sam denerwujesz.

- Marzena... Nie przeginaj. 

No i nareszcie to zaczyna normalną rozmowę przypominać. Ale co ja mogę - życzenia to życzenia - musimy jednak być dla siebie mili.

- Dobra, życz mi, co tam chcesz i kończmy tę szopkę.

- Dobra. Dobra. Okej. To ja ci życzę, żebyś wreszcie zaczęła się zachowywać jak dziewczyna, a nie jakiś babochłop.

- No dziękuję uprzejmie. A teraz daj buzi, żeby wszyscy myśleli, że się cieszymy. I siadajmy do stołu, bo ja już jestem wściekle głodna.

- I wtedy stryjenka sobie siadła w fotelu, ubrała najlepszy kapelusz i powiedziała, że będzie umierać. Nie tak było, dziadek?

- Tak jest.

Każde rodzinne spotkanie tak wygląda. Babcia opowiada anegdotki sprzed czterdziestu lat i oczywiście potrzebuje potwierdzenia dziadka. Inaczej się nie da. Jak to jest, że psioczą na siebie tak, że szlag człowieka trafia od samego słuchania, ale tak naprawdę nie potrafią bez siebie żyć?

- Bo wiesz, Dawidku, w waszym wieku to ja już dawno byłam mężatką... - rejestruję jakieś fragmenty kolejnej wypowiedzi babci.

Tak, a ja nigdy nie będę, jak tak dalej pójdzie. I co? Źle mi z tym, babciu droga? Dzieci niańczyć nie muszę, gotować obiadu mężowi też nie. Mężowi nie, za to całej zgrai skoczków to się zdarza. Zdaje się, że Dawid ma czasem rację. Ja faktycznie nie jestem kobietą. Ale jakoś mi ten fakt nie przeszkadza.

__________

Najlepsi <3

Kamil i Justyna.

Darcie i płacz. I niesamowita radość :)