7. Puszczaj, bo ci przywalę

Tak to właśnie jest z tymi Mistrzostwami Polski. A właściwie nie ma. Ich nie ma. Tych Mistrzostw znaczy. I to wcale nie dlatego, że śniegu nie ma, tylko dlatego, że jest za ciepło. I śnieg dopiero za dwie godziny zniknie.

Boże, jaka ja jednak jestem przewidująca. Od rana wszystkim mówiłam, że nic z tego dziś nie będzie. Od rana. To nie. Uparli się i pojechali. Dawid - no bo wiadomo, a do tego rodzice i Izunia. A teraz do mnie mama dzwoni i mówi, że zaraz będą wracać. Ależ niech oni tam siedzą, naprawdę. Dobrze mi samej. Zresztą niech nawet wrócą, tylko Izę niech gdzieś po drodze zgubią. Mogą ja nawet do domu zawieźć, niech już stracę na benzynie, byle nie tutaj. Bo w zasadzie godzinka z rodzicami i Dawidem - a bez Izy - to jest chyba na wagę złota.

Schodzę sobie na dół do kuchni i stawiam wodę na herbatę. Wiśniowa. Wiśniowa najlepsza. Wczoraj się tak obżarłam, że Boże drogi... Przecież ja znowu przytyję. Jak nic. Niedługo to się w dres nie zmieszczę.

Staję przy oknie, piję herbatkę i patrzę na świat. I mi nagle jeden dodatkowy element dochodzi do krajobrazu. Facecik jakiś idzie. Chwila moment - ja znam tego facecika.

Dziesięć minut później w mojej prywatnej kuchni siedzi Skrobot, grzeje się przy herbacie i obżera ciastami. A niech je. Trzy kilometry w końcu przelazł od siebie do mnie, to mu się należy. A przynajmniej na pewno bardziej niż Izie. Chociaż nie, przecież ona by tego nie zjadła. Zbyt kaloryczne, ojoj.

Okazuje się, że nie tylko ja jestem inteligentna na tyle, żeby się nie wybierać na Mistrzostwa Polski, które się nie odbyły.

- Ja mówiłem Kamilowi, żeby nigdzie nie lazł, ale on się uparł. Jemu się chyba wydaje, że jak taki będzie wyrywny, to go na trzeciego serwismena do kadry wezmą. Rodzice też do jakichś znajomych pojechali, a ja zostałem sam w domu jak kretyn ostatni. No to się ubrałem i przyszedłem. No bo co miałem robić - wzrusza ramionami Kacper.

Nie no, faktycznie. Co miał robić. Zakochują się - przychodzą do mnie. Coś ich boli - przychodzą do mnie. Nudzi im się w domu - przychodzą do mnie. Czy ja wyglądam na miłą, godną zaufania, uczynną osobę?

- No popatrz, ja też siedzę sama. Ale mnie to specjalnie nie przeszkadza.

Skrobot się płoszy, głupio mu się robi i ogólnie to się zbiera do wyjścia. Oj Boże, Boże...

- To ja może... No bo skoro ty...

- Siedź i się nigdzie nie ruszaj. Przecież nie o ciebie mi chodzi. Do waszej upierdliwej obecności w każdym momencie mojego życia już się przyzwyczaiłam.

- Tak?

- Tak.

- To o kogo?

- O boginię, śliniącą się do Dawida na każdym kroku, irytującą do granic możliwości i przyprawiającą mnie o mdłości. Aha, znaną też pod pseudonimem "Izabela Kasprzycka".

- Iza? Co ci w niej nie pasuje?

- Wszystko.

- Aha. Czyli co dokładnie?

- Co dokładnie? No jasne. Ty nią pewnie jesteś zachwycony, no nie? Jak każdy facet zresztą.

- No w zasadzie...

- Dobra, nie kończ. Idę do siebie na górę, a ty tu sobie jedz. Nikt nie podziela mojego zdania, więc o czym my gadamy.

Ledwie wychodzę na górę, kładę się na łóżku z zamiarem ucięcia sobie drzemki, a już słyszę pukanie do drzwi. No cóż - puka - to już sukces.

- Marzenkaaa...

Wzdycham tylko nad moim ciężkim losem i mówię:

- Wchodź.

- Gniewasz się?

Rany Julek, z jakiej racji miałabym się gniewać? Bo jest ćwierćinteligentem? Musiałabym być permanentnie na nich wszystkich zła.

- Nie.

- No to dobrze. O co chodzi z tą Izą?

Ja pierdzielę.

Siadam po turecku i pokazuję mu ręką miejsce koło siebie.

- A zadam ci na początku takie pytanie. Ty, Kacperku, lubisz wszystkich?

- No nie.

- No to widzisz.

- Nie.

- Co: nie?

- Wcale nie widzę.

- Aha. No to super.

- Zajebiście. Tylko, że dalej nie wiem, co ci w niej nie pasuje.

- Jest sztuczna i średniointeligentna. Może być?

- Czy ja wiem... Jakoś nie zauważyłem.

- No jasne, że nie - wzdycham nad jego naiwnością. - Bo jesteś facetem. I skupiasz się tylko na jej ślicznej buźce.

- Ja?!

- Ty czy nie ty... Każdy. A zwłaszcza ten mój bliźniak nieudany wkurzający.

- Dawid?

- No a kto? Ubóstwia ją normalnie.

- Ej... Marzenka. Ty jesteś zazdrosna!

- Ja? W życiu.

- Tak!

- Nie.

- Tak.

- Nie.

- Tak.

- Nie i nie kłóć się ze mną. Poza tym o co ja bym miała być niby zazdrosna?

- O Mustafa.

- Proszę cię. Jakbym chciała być o kogoś zazdrosna, to na pewno nie byłby to Dawid.

- Nie? A... kto?

- Kto, kto, kto... Nie wiem! Ktokolwiek.

- Yhm. Akurat. Ty jesteś z Mustafem silną więzią emocjonalną związana. I tak to się kończy po prostu w podobnych sytuacjach.

- Skąd niby wiesz? Też tak masz z Kamilem?

- Nie. Bo Kamil jest moim bratem, ale nie jest moim bliźniakiem. A Mustaf twoim jest.

- Wiesz co, lepiej się znasz na smarowaniu nart, niż na analizie psychologicznej.

- To tak jak ty...

- Słucham?

- Nie, nic...

- Już mi się nawet spać przez ciebie odechciało.

- No przykro mi.

- I powinno!

No co za irytujący człowiek, naprawdę. Miałabym być zazdrosna o tę pokrakę życiową, co skakać nawet dobrze nie umie, a jak byliśmy mali, to we mnie ślimakami rzucała? Nie ma opcji. Nie ma.

Wzdycham ciężko i postanawiam wykazać się szlachetnością.

- Słuchaj, ja się nie będę z tobą kłócić przez jakąś lalę, zrozumiano?

- Tak jest.

- No... Ej, jednak mi się chce spać.

- Dobra, to ja się zbieram.

- Nie no, zostań. Przecież zaraz wróci bogini to sobie pogadacie.

- Mania, no...

- Co?

- Przestań się rzucać, okej?

- A idźcie wy wszyscy w jasną cholerę... Najpierw się Dawidowi moje życzenia nie podobały, a teraz ty...

- A co mu życzyłaś?

- Żeby się nad Izunią zastanowił zawczasu, póki jej jeszcze dzieciaka nie zmajstrował.

Skrobot wybucha szaleńczym śmiechem. No ja nie rozumiem. Po prostu jestem zapobiegawcza. Co prawda nawet chętnie bym ciotką została, ale jestem w stanie się poświęcić dla dobra sprawy i poczekać dłużej na jakąś w miarę odpowiednią kandydatkę.

- Ale serio? - pyta się Skrobot po opanowaniu śmiechu.

- Oczywiście, że serio.

- Oj Mania, Mania...

- No co?

Obejmuje mnie ramieniem i całuje w policzek.

- Ty to jesteś jednak niereformowalna.

- Wiesz co, idź ty lepiej do tego domu.

- Coś ty, nigdzie się nie ruszam. Za dobrze mi u ciebie.

- Super.

- Wiem. Ty, a tak w ogóle to fajny podkoszulek, skąd masz?

- A zabrałam takiemu jednemu frajerowi.

- Tak? A wiesz, że jak tak dalej pójdzie to mu się ciuchy skończą?

- No to będzie chodził bez, co za problem? Mogę mu ewentualnie odsprzedać kilka całkiem fajnych koszulek po okazyjnej cenie. Mam trochę tego towaru.

- Tak, wyobraź sobie, że gdzieś słyszałem. A co to?

To silnik niestety. Przed domem. Podchodzę do okna.

- O Boże... Przyjechali.

- Ohoho, jaki entuzjazm.

- Skrobot, grabisz sobie dzisiaj coraz bardziej.

- Taaak? - rozwala się na moim własnym łóżku.

- No nie! Złaź!

Zero odzewu.

- Skrobot, do cholery!

Miarka się przebiera i przechodzę od słów do czynów. Jakby ktoś nie wiedział, Kacper Skrobot ma łaskotki. Wszędzie. To niech teraz cierpi.

- Maa-niaaa! Prze-stań!

I oto jest moja słodka zemsta. Ale co ja poradzę na to, że on jednak jest facetem? Silniejszy jest i tyle, mimo wszystko. Kończy się na tym, że to ja leżę, a on klęczy nade mną i trzyma za nadgarstki.

- Skrobot, puszczaj. Puszczaj, bo ci przywalę.

- Tak? Ciekawe jak.

- Normal...

I wtedy otwierają się drzwi i do pokoju wkracza Dawid. Ja pierniczę.

- A. O. Emm. Tak. Cześć, Kacper. Powiedzieć tylko chciałem, że wróciliśmy. Ale widzę, że zajęci jesteście. Także ten, ja wam nie będę przeszkadzać.

I wychodzi. Patrzę na tego tu u góry z mordem w oczach.

- Skrobot, nie żyjesz.

__________

Tak. No więc te które się domagały - mają Skrobota. W ilości zdecydowanie przekraczającej przeciętną.