15. Trzeba było zostać w domu

Boże, jak dobrze jest na zawody jechać prosto z domu, a nie z hotelu. Takie Szwaby na przykład to tego nie zrozumieją, bo u nich się co drugi Puchar Świata odbywa, ale dla nas to po prostu rarytasik.

Jakbym się jeszcze mogła do czegoś przydać, to by już w ogóle było super. Ale ja niestety nadaję się dziś już tylko i wyłącznie na leżenie pod kocykiem, z pudełkiem No-spy i Ibupromu pod ręką. Ja się czasami zastanawiam, jak to się stało, że jestem dziewczyną. Przecież ja się w ogóle na tym nie znam! Komuś tam na górze się chyba wydawało, że to śmieszny żart będzie.

Nie. Nieśmieszny. Ale skoro już tak przeżyłam prawie 24 lata, to znaczy, że się da.

Co ja mam jeszcze ze sobą wziąć? Kurtkę tę grubszą oczywiście, tego tylko brakuje, żebym się przeziębiła i żeby się ze mną już całkiem jak z jajkiem obchodzili. A będą. Na swój własny, irytujący sposób. I idę o zakład, że tylko słówko szepnę, a nawet Krafta zwiną i sami mu będą do głowy wbijać najpotrzebniejsze słówka. Tak jak ostatnio mi się chwalił, że - co on tam umie? Aha - ja pierdolę, kurwa i chuj mnie to obchodzi. I to w całkiem niezłym stopniu wymowy te zwroty opanował. Fantastycznie. Wszystkie laski jego.

Jejku, a co z Morgim? Kraft usiłuje mi wmówić, że nawet oni nic nie wiedzą, że tylko Pointner ma z nim jakiś kontakt, ale że zbyt rozmowny to on nie jest. Akurat. Bujać to my, ale nie nas. A ja się martwię. No bo cholera, takie wykręcanie się to mi śmierdzi na kilometr.

- To jak, Marzena, jedziesz?

Nie chce mi się po raz trzytysięczny powtarzać formułki o pukaniu, więc tylko potwierdzam Dawidowi, że tak, jadę, ale chyba mnie będzie musiał znieść na dół.

- No chyba nie sądzisz, że byłbym w stanie cię podnieść. Wstawaj i się nie wygłupiaj.

Tak. Uroczy braciszek. Dzięki serdeczne.

Trzeba było siedzieć w domu. Trze-ba-by-ło-sie-dzieć-wdo-mu!
Najpierw jazda Dawidka samochodem, u boku Izunii, w akompaniamencie zachwytów całej rodziny - nad nią oczywiście, a teraz konkurs, który już chyba piątą godzinę trwa. Cyrk na kółkach. Nie obchodzi mnie, kto wygra - albo już wygrał - i w ogóle chyba pierwszy raz w życiu mam dość Zakopanego. I brzuch mnie boli. I chcę do domu.
Już nawet zdążyłam przeprowadzić rozmowę wychowawczą (w pozycji półleżącej) z Krzysiem Biegunem na tematy zasadnicze oraz z Jankiem, bo jego dziecko do domu jutro przyjeżdża. I oczywiście paniki ciąg dalszy. Szczerze mu współczuję. Temu dziecku oczywiście. Potem wpadł Kraft, żeby mi zdać relację z ówczesnego stanu konkursu - było to między pierwszą a drugą serią - a więc w dość zamierzchłych czasach, zważając na przebieg dzisiejszych zawodów. Oprócz tego jakiś miliard razy przewinął się Kacper, przyniósł mi poduszkę i koc - nie mam pojęcia skąd on to wytrzasnął i tysiąc razy zapytał, czy mi czegoś nie brakuje.
A teraz to mam niejasne przeczucie, że wszyscy o mnie zapomnieli. Od piętnastu minut nikt nie zawitał do domku. To jest jakiś stan anormalny.
Ledwie dochodzę do takiego wniosku, otwierają się drzwi i wpada Krzysztof Miętus z termosem.
- Bo ty tu, Marzenka, już chyba zamarzłaś - informuje mnie o powodzie swoich odwiedzin.
No fakt, coś w tym jest. Zasiadamy sobie przy gorącej herbatce, łykam kolejną tabletkę i jeszcze jakoś żyję. Jeszcze. Jakoś. TRZEBA BYŁO ZOSTAĆ W DOMU! Ale nie, przecież Zakopane, najważniejsze zawody, kibice, ta atmosfera... No to mam atmosferę. Jak cholera.
- Mania...
- No co?
- Wiesz, że Murańka będzie ojcem?
- Co?! - prawie dławię się wrzątkiem.
- Nic ci nie jest? - pyta flegmatycznie Krzysiu. - No to dobrze. No patrz - wszyscy się żenią, dzieci im się rodzą i tylko ja taki samotny jestem.
- Jak to: Murańka będzie ojcem?! Boże drogi, a ile on ma lat? Chyba jest już pełnoletni, nie?
- Tak, tak... Dziewiętnaście albo dwadzieścia. Coś koło tego. A patrz, ja mam dwadzieścia trzy i nawet nie mam dziewczyny.
- A co, wyrywanie Sary Hendrickson ci nie wyszło?

- A nie, ona ma tego swojego Hilde, to co ja im będę szczęście psuł.

No łaskawca, doprawdy. 

- No dobra, ale tak właściwie, to czego ty ode mnie chcesz?

No ja przepraszam, że tak obcesowo, ale załatwmy tę ważną kwestię po prostu szybko i bezboleśnie. Ja wciąż trawię informację o Murańce - młodocianym ojcu. Tak, tak, ma skończone osiemnaście lat. I co z tego? Niektórzy chyba wcześniej dorastają. Tak jest, proszę wyczuć tę ironię.

- Bo ja bym chciał, żebyś mi powiedziała, co trzeba zrobić, żeby jakaś fajna dziewczyna na mnie zwróciła uwagę.

No naprawdę doskonałe pytanie do eksperta w relacjach damsko-męskich - Marzeny Kubackiej.

- Chłopcze, toż ja przecież nie wiem. Ja się z natury nie interesuję facetami, bo czasu i ochoty na to nie mam, a oni nie interesują się mną. Prosta zależność.

- Jak to nie? A Skrobot z Morgensternem? Oni przecież na ciebie lecą.

- Słu...cham? Co: Skrobot? Jaki Skrobot? I o co ci chodzi z Morgim? Czy ja do cholery wyglądam jak jakaś pieprzona femme fatale? Z dwojga złego to już Kraft jest lepszy od ciebie! Przynajmniej polskiego się uczy, coś chociaż robi, żeby tę jakąś wymarzoną Polkę zdobyć, a nie to co ty, jęczysz tylko i wzdychasz.

No przepraszam bardzo, ale się zdenerwowałam. Co do Skrobota, to jedyny aspekt, w którym on może być interesujący, to są jego perfumy. Obłędne. A Morgi - to jest w ogóle oddzielna sprawa. Patrząc natomiast z perspektywy faceta, to ja nie widzę w sobie NIC, co mogłoby być dla takiego interesujące. Niech ten Miętus lepiej spływa.

- Wiesz co, Marzenka, strasznie nerwowa się zrobiłaś.

- Titus, wypad stąd! Ale już! Słyszałeś kiedyś, że nie należy denerwować kobiety przed, w trakcie trwania i po okresie? No to właśnie tak się składa, że się w ten schemat wpasowałeś. Wypad!

Ja mam ich dość. Naprawdę.

Wchodzi Skrobot. 

- Mania, coś ty zrobiła Titusowi? W życiu go takiego przerażonego nie widziałem.

- Czy to ja od razu mu coś musiałam zrobić? Innych ludzi tu nie ma?

Ja nie rozumiem. Czy ja jestem aż taka groźna?

- Dobra, spokojnie, bo mi się blada robisz. Jak się czujesz?

- Źle. Cholernie źle. Wszystko mnie boli. Mam ci podać dokładny opis?

- A nie, nie... Nie trzeba.

- No to właśnie. Kacperku, zabierz mnie do domu.

- I nareszcie mądrze gadasz.

- Ej! Ty...

- No już, już. Ciii...

- Czy ja jestem małe dziecko, żeby mnie uciszać?

- Do...

W tym momencie otwierają się drzwi, w progu staje Kraft. 

- Mania, umówiłem się na randkę. Z Polką!

__________

No więc Stefcio bierze sprawy w swoje ręce.
Maj mógłby trwać cały rok, naprawdę. I matury. Dzisiaj miałam całe trzy lekcje :)
A jeśli ktoś jest zainteresowany tematyką futbolową - zapraszam ;)