1. Żyję wśród debili

- Jestem beznadziejny. Nic mi się kurwa nie udaje. Już całkiem zapomniałem jak się skacze. Chociaż nie, wróć, jak można zapomnieć czegoś, czego się nigdy nie umiało?

- Maciek, co ty mówisz? Przecież jesteśmy przygotowani jak nigdy. A poza tym sezon się nawet jeszcze nie zaczął.

- No tak, ale...

- Ale ty jesteś psychiczny. Wiem.

Skrobot tłumi śmiech.

- A ty co się cieszysz? Smaruj.

Takich rozmów odbyłam już tysiące. Co tam, że jestem zwykłym serwismenem. Jak się jest dziewczyną, ma brata skoczka i od dziecka przebywa w tym psychicznym towarzystwie, to się - chcąc, nie chcąc - zostaje czymś w rodzaju psychologa. Z tym, że raczej kiepsko mi to wychodzi.

A Wódce za współpracę podziękowali.

- Matko Boska, Marzenka, za co ty nas tak prześladujesz? Ty terrorysto jeden.

Za żywota.

Uśmiecham się pod nosem. No i dobrze. Niech wiedzą, kto rządzi.

- Kacperku, daj spokój. Przecież wiesz, że ja was wszystkich lubię. Bardzo - przesyłam mu buziaka w powietrzu i wracam do swojej roboty.

Inauguracja Pucharu Świata. Mojego drugiego Pucharu Świata w polskiej kadrze. To znaczy inauguracja była już wczoraj, w drużynówce, ale wciąż przecież jesteśmy w Klingenthal. Tak w ogóle to Polo miał niezłą odwagę, kiedy w tamtym sezonie dwóch żółtodziobów - mnie i Skrobota - do kadry A zatrudnił. Swoją drogą ta nasza kadra dość barwna jest. I nie dotyczy to bynajmniej tylko Maćka. Ten mój bliźniak niewydarzony wcale lepszy nie jest. Z główką problem ma - nie tylko po skokach to można wywnioskować - wystarczy spojrzeć na tę jego Izę.

Pora już najwyższa: tylko ja jeszcze w domku siedzę, a wszyscy inni już przy skoczni. Chwytam w biegu kurtkę, zamykam drzwi i lecę do drużyny.

Ale te zawody to jest jednak blamaż na całej linii. Połowę zawodników w takich warunkach pan Tepes profesjonalista puszcza, że cud, że się jeszcze żaden nie pozabijał. A Hofera to już dawno trzeba było powiesić. Najlepiej za jaja. Bo cały jest jednym wielkim chujem.

Krzysio może po pierwszej serii na podium być albo nawet prowadzić, to nie. Najlepiej przed dwoma ostatnimi zawodnikami wszystko odwołać, bo się Gregorkowi warunki nie spodobały. No biedaczek. Ciekawe, że inni gorsze mieli. Teraz go jeszcze pokazują na telebimie, jak sobie urządza towarzyską pogawędkę z Pointnerem. Nie no, ja tam zaraz pójdę i mu po prostu wpieprzę.

Ale nagle dzieje się jakiś cud. Pierwsza seria oficjalnie zakończona, chociaż Bardal ze Schlierenzauerem nie skoczyli. Nie to nie. Ich strata. Już ja sobie pogadam z Bardalem i się dowiem, o co tak naprawdę chodziło. A tymczasem pan Hofer drugą serię zapowiada. No co za kretyn, naprawdę. Przecież to bez sensu.

- Pojebało. No pojebało - słyszę za sobą głos Skrobota.

- On to serio zapowiedział? - pytam się chłopaków.

- Serio. Pozabijają się i się skończy zabawa - odpowiada mi Kamil. Jemu to w sumie zwisa, bo i tak się nie zakwalifikował, ale o Bieguna się martwi. Właśnie! Powiedział mu już ktoś?

- Co z Krzysiem?

- No - co? Szykuje się.

Chwila moment. Coś się dzieje. Aha! Nnno! Pan Hofer te swoje herezje odwołał. No i dzięki Bogu.

Lecę do Krzysia, krzyczę, że to już koniec, że wygrał, a on staje przede mną, sierota jedna, jak takie małe, zagubione dziecko i pyta:

- To co ja mam teraz zrobić?

Srać i drobić.

O Boże! Już ja bym wiedziała, co w tej sytuacji zrobić, ale przecież to nie ja konkurs wygrałam.

- Czapkę se na ucho naciągnij, bo krzywo masz. A Wagrafa trzeba godnie prezentować.

Czapkę poprawił, narty zabrał, uśmiech okolicznościowy przywdział i już na podium wskakuje. No i pięknie.

- Mania! - słyszę za plecami, z tym charakterystycznym akcentem. Kraft czy Morgi? - Brawo - staje koło mnie Thomas, chowając ręce do kieszeni. - Młody dał czadu.

- He-he - śmieję się z satysfakcją, naśladując nieświadomie Piotrka. - Mówiłam ci przecież, że wszystkich rozjedziemy. A teraz cicho, bo będzie leciał najpiękniejszy hymn świata.

Co do tego hymnu, to się specjalnie nie popisali. Szwaby, wiadomo. Ale i tak pięknie jest. I tyle. Jeszcze tylko Krzysia trochę w angielskim podszkolę, bo mu ekhem... średnio idzie - i będzie cacy. Bo takich mamy juniorów.

- Kacperku... Skombinowałbyś jakieś ciastka.

Moja prośba ląduje w próżni. Siedzimy na lotnisku i czekamy na samolot do domu. Skrobot dokładnie na krzesełku obok się znajduje, a jakby w innym świecie.

- Marzeńcia, jak myślisz, że jesteś słodka, to się grubo mylisz - odzywa się ten kretyn, mój bliźniak jednojajowy, nieudany.

- Zabawne to miało być? To też ci się średnio udało.

- Ohoho... Mania się zezłościła...

- Zamknij się, kretynie, bo oberwiesz po ryju - on dobrze wie, że ja jestem do tego zdolna. Choćby i w miejscu publicznym. Już mu kiedyś Kamil robił zimny okład w lotniskowej toalecie.

- Uważaj, Mustaf, bo będę musiał przejąć twojego sponsora, jak trafisz na intensywną terapię - Kot dzisiaj na każdym kroku tryska humorem, bo mu się jeden skok udał i zadowolony, jakby się z Megan Fox na randkę umówił. Swoją drogą chyba oczekuje jakiejś aprobaty dla swojego super żartu, ale zapada martwa cisza. 

- No to żeś Maniek dowalił - odzywa się wreszcie Piotrek. - Jak łysy grzywką o kant kuli.

Wszyscy wybuchają śmiechem, jakby opowiedział nie wiadomo jaki dowcip, a ja tylko wzdycham. Boże, żyję wśród debili.

__________

No to jestem. Z Marzenką wracam. Jeśli ktoś jest zainteresowany jej krótką charakterystyką - zapraszam do zakładki She's that all ;) A co do Waszych blogów - powoli nadrabiam :)