19. Przyszli się wszyscy nażreć na krzywy ryj

- Nie! Nie i już. Czy to do cholery tak trudno zrozumieć?

Bo to już naprawdę jest przesada. Ja bym może nawet jakąś kieckę ubrała. No naprawdę. Byleby nie była za krótka, bez przesadnego dekoltu, odkrytych ramion i tysiąca innych mankamentów. Ja naprawdę nie mam wielkich wymagań. Nie lubię tylko debila z siebie robić. Ja rozumiem, że to jest jakaś, pożal się Boże, uroczystość, że się cała rodzina zjedzie i połowa znajomych, że nie bardzo pasuje w dresie, że Dawid by może chciał mieć ładnie gości ubranych...

Ale do jasnej cholery!

Ja nie cierpię tego babsztyla.

I co więcej - z wzajemnością chyba.

Z tym, że ja mam do tego powody.

Na przykład dziś wracam sobie do domu  z kolejnego durnego szkolenia, które nam związek funduje chyba tylko po to, żebyśmy przypadkiem nie mieli czasu wolnego, głodna, wściekła i zmęczona jestem. I kogo w drzwiach spotykam? Izunię naszą przepiękną, za rękę ciągnie Dawida i coś tam szczebiocze, że lecą ustalać szczegóły menu i że mam obiad w kuchni. Nie zdążyłam zapytać, kto robił, ale mam jak najgorsze przeczucia. I co? No oczywiście. Podnoszę jedną pokrywkę - jakieś brokuły w wodzie pływają, co w świecie modelek chyba nazywa się zupą, podnoszę drugą - o wielkie nieba! Mięso! Kurczak chyba. No tak. Ugotowany. Bo kto by robił kotlety, skoro można go ugotować. Do tego w misce jakaś sałata z ogórkiem. Boże drogi, ja sfiksuję. Jak tak będzie wyglądać to ich całe menu weselne, to ja już na pewno żadnej kiecki nie ubiorę. Ja się jeszcze raz poważnie zastanowię, czy w ogóle iść. Bo jak do tej pory jedynym, co mnie do tego skłaniało, była możliwość nażarcia się za free.

Dzwonek do drzwi. Ja błagam. Niech to będzie listonosz, a nie żadna znajoma osoba, która by jeszcze zobaczyła te herezje w garnkach.

Kurde. Titus.

- Cześć.

- Cześć, Marzenka. Mam sprawę. Bardzo poważną.

Już się boję tej jego sprawy. Może jemu też się zachciało ojcostwa?

Do kuchni go wprowadzam i herbatę robię, a w międzyczasie Krzysiu bawi mnie konwersacją. Jest równie interesująco, co na tym dzisiejszym szkoleniu.

- Mania, a masz może coś do jedzenia? Bo od tego gadania to ja się zawsze bardzo głodny robię.

O Boże.

- Delicje czy pierniczki?

- A ten... Obiad jakiś masz?

O Boże po raz drugi.

- Nie radzę. Izunia gotowała.

- A to źle?

- A chcesz zobaczyć?

- Chcę.

- To patrz - mówię i podnoszę pokrywkę znad tej pseudozupy.

- O kurczę! Brokułowa! Moja ulubiona - uśmiecha się szeroko Titus, a ja mam ochotę walnąć go w łeb trzymaną pokrywką.

- To smacznego. Możesz sobie to coś całe zjeść - informuję go. - Ja sobie już lepiej zrobię jajecznicę.

Krzyś nalewa sobie talerz i zaczyna opowiadać mi o swoim jakże ważnym problemie.

- Bo wiesz, ja ostatnio zacząłem czytać poezję...

O matko. Dobrze, że nic teraz nie piję, bo by się to chyba na jego twarzy znalazło.

- Tak?

- Tak. Ale to jest trudne. I ja potrzebuję twojej pomocy.

Ja się chyba zastrzelę. 

- Krzysiu, ja się znam na smarowaniu nart, a nie na poezji.

- Ale czekaj. Ja ci przeczytam.

I Titus wyciąga z kieszeni jakiś mały tomik, otwiera w zaznaczonym miejscu i zaczyna mi czytać. Nad tą zupą brokułową.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska 

Miłość

Nie widziałam cię już od miesiąca. 

I nic. Jestem może bledsza, 

trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca, 

lecz widać można żyć bez powietrza!

Aha. Bardzo fajnie. I co?

- Mania, słuchaj, bo ja tej końcówki nie rozumiem.

- Przykro mi. Uważaj, bo sobie tę książeczkę utopisz w brokułach.

- Marzenka!

- Co? Czekaj, otworzę - bo dzwonek do drzwi się rozlega i zdaje się, że zaraz nam się kółko literackie powiększy. No chyba, że to listonosz.

- Cześć - w progu zastaję uśmiechniętego Skrobota. No tak. No przecież. Miał przyjść, mieliśmy te smary obgadać i oczywiście zapomniałam. Jak zwykle ktoś mnie musi odwiedzić właśnie wtedy, gdy mam najwięcej możliwości do kompletnego zbłaźnienia. Od zupy zaczynając, na wierszu kończąc. A może na odwrót.

- Chodź tutaj, mam akurat Titusa na stanie, może ty mu pomożesz.

- Stało się coś?

- Nie. Tylko popadł w jakąś paranoję i zaczął wiersze czytać.

Krzysiu oczywiście raduje się możliwością posiadania większego audytorium i odczytuje wiersz jeszcze raz, znów prawie mocząc go w zupie, o czym nie omieszka poinformować go Kacper.

- Mania - zaczyna z wahaniem - a to ty to gotowałaś?

- No chyba na mózg upadłeś! Najnowsze dzieło Izunii. Chcesz może chochelkę?

- Emm... Nie, dzięki. A tu co masz? O, jajeczniczka. Tym to bym nie pogardził.

Oczywiście. Przyszli się wszyscy nażreć na krzywy ryj. Czego ja się mogłam spodziewać.

- Dobra, masz pół, ale pod warunkiem, że Titusowi wytłumaczysz ten durny wiersz. Bo ja mam na poezję uczulenie.

- Może być. A herbatki mi zrobisz?

- A strzelić cię w łeb?

Ale jednak mu robię tę herbatę. Niech już ma.

Tymczasem Titus po raz trzeci czyta ten swój wiersz, a Kacper trawi go po cichu wraz z jajecznicą.

- No i co tu jest trudnego? - mówi wreszcie. - Ona go kocha, on sobie poszedł.

- Dzięki - burczy Krzyś. - Tyle to sam zrozumiałem.

- Ja też - dołączam się. - Może byś się wysilił, skoro mi już wyżerasz obiad.

- No ja tam nie jestem jakimś ekspertem - zastrzega Skrobot - ale mnie się wydaje, że ona myślała, że bez niego nie może żyć. A jednak może. Chociaż jest jej bez niego źle.

A jednak może. Chociaż jest jej bez niego źle.

- I co - to wszystko? - pyta zawiedziony Krzyś.

- No nie wiem, przecież mówiłem, że się za bardzo na tym nie znam - irytuje się Skrobot.

- To okej. Niech będzie. Ty to jednak mądry jesteś.

- Taa... Wszyscy tacy sami mądrzy jesteście.

- Co cię, Mania, ugryzło? - pyta Krzysiu.

- Titus, coś ty. Ona się przecież normalnie zachowuje - uśmiecha się zgryźliwie Skrobot.

- Spierdalaj.

- I na dodatek widzisz, jak się wulgarnie wyraża.

- Ja ci się wyrażę...

- O, dzwonek. Może ja otworzę? - oferuje swoje usługi Miętus.

- A róbcie, co chcecie. Już żeście się i tak prawie wprowadzili.

Zadowolony Krzysztof wprowadza mi do kuchni Izunię i Dawida.

- Cześć - uśmiecha się słodko panna Kasprzycka.

Skrobot już wyszczerz na twarz przybiera, już się chce podnosić, ale takim wzrokiem go piorunuję, że jednak siada z powrotem. Bo bez przesady. Co ona - królowa angielska jest?

- Kluczy nie łaska używać? - pytam grzecznie.

- Zapomnieliśmy wziąć.

- Aha. Super. A jakbym sobie poszła w pizdu, to byście pod drzwiami siedzieli?

- Nie. Wtedy byśmy pojechali do mnie - odpowiada Izunia.

- To szkoda, że nie poszłam.

- Marzena! - krzyczy Dawid, a Skrobot krztusi się herbatą.

- Tak?

- Ty już lepiej nic nie mów.

- Jasne. To lepiej wy powiedzcie, co załatwiliście. Będziemy sałatę i brokuły całe wesele wpieprzać? Co ci, Kacperku? Dusisz się?

- Ekhem - jęczy Skrobot i wychodzi do przedpokoju. I tak widzę, że się pajac ze śmiechu dusi.

- Brokuły są dobre - informuje nas Titus. - Ja tam je lubię.

- Będzie normalne jedzenie - zdradza się ten mój brat idiota.

- Czyli to, co ci narzeczona gotuje, nie jest normalne? Kacperku, nie wracaj ty tu jeszcze, bo nie daj Boże kogoś oplujesz herbatą.

- Dawidowi chodziło o to, że nie będzie dietetyczne - stwierdza Izunia, siadając mu na kolanach. -

Postanowiliśmy pójść ci na rękę.

- Aha. Mnie. Skrobot!

- Tak? - słyszę z przedpokoju.

- Chodź tu. Co wolisz: dietetycznego kurczaka czy schabowe jak Bóg przykazał?

- Schabowe.

- Dobra odpowiedź. Tak więc co mówiliście, że komu idziecie na rękę?

- Wszystkim - poddaje się Dawid.

- Kochanie! - Izunia jest wyraźnie oburzona, ale cóż ona może. Ten mój bliźniak niewydarzony przynajmniej raz w życiu świętą prawdę powiedział.

- No co?

- Ach... Nic. A właśnie - Izabela nagle zmienia front - Marzena, jak tam ci idzie wybór sukienki? Będzie dresowa?

Co za wredna... Co za... Zresztą dobra, bez wyrażeń.

- Nie. Mam w dupie sukienki. A twoja jaka? Z białej kapusty? 

- Zabawne. Nie. Z jedwabiu ekologicznego.

- Uff... Czyli jednak cię nie podmienili.

- Dziewczyny, dajcie już spokój.

Mediator się znalazł od siedmiu boleści. Czy jemu się wydaje, że jego siostra i jego narzeczona będą żyć w jakiejś cholernej symbiozie? Niech się cieszy, że z teściową się jej stosunki układają. 

- Dawidku, może wytłumacz swojej siostrze, że na nasz ślub powinna się ubrać elegancko.

- To prawda - wtrąca się Titus. - Ja sobie na przykład już kupiłem bardzo elegancki garnitur.

- Też mam sobie ubrać bardzo elegancki garnitur?

- Nie. Wystarczy, że na jeden dzień zrezygnujesz z tego cholernego dresu!

- Proszę bardzo. Ale nie ma opcji sukienki. Nie i już. Pierwszą i ostatnią w życiu miałam na sobie przy Pierwszej Komunii. Chyba wystarczy, nie?

Izunia jęczy, jakby ją ktoś bardzo w tym momencie skrzywdził, Dawid robi klasycznego face-palma, Titus, jak gdyby nigdy nic, kończy zupkę Izabeli, a Skrobot długo walczył ze śmiechem, ale chyba już przegrał. Bo się popłakał.

__________

Ciężka przeprawa z tą kiecką.