25. Granice mojej wytrzymałości

Sytuacja jest krytyczna. I nie mówię tu bynajmniej o sytuacji w kadrze (a mogłabym), ale o tej panującej w moim domu. Problem nazywa się Izabela niestety Kubacka. I chciałby przeforsować dietetyczną wigilię. A na co jak na co, ale na to nie pozwolę.

Bo u Izunii w domu rodzinnym podobno takie rozwiązania świetnie się sprawdzają. No fantastycznie, to niech może się wyprowadzi po prostu i wszyscy będą zadowoleni. Najgorsze jest to, że jednakowoż nie mam za wiele do gadania, bo zaraz wybywam na Mistrzostwa Polski (wygra Żyła, więc po co to w ogóle organizować) i do domu wrócę raczej w godzinach mocno wieczornych.

No nie, jeszcze Skrobota muszę po drodze zwinąć, bo mu się audi biedakowi zepsuło. A jak mnie zapyta, czy może prowadzić, to go wyrzucę przez okno tego mojego seicento rocznik 2002. Mógł se takie samo kupić, a nie teraz jojczyć.

- Marzena, czy ty wychodzisz z domu?

Uch... Policz do trzydziestu...

- Tak.

- Aha, a mogłabyś zahaczyć o sklep?

- Nie.

Izunii wyraźnie rzednie mina.

- Bardzo szkoda, bo potrzebuję migdałów.

- Przecież one chyba mają jakieś kalorie - zastanawiam się głośno. - Aha, już wiem. To nie ty potrzebujesz, tylko mama.

- Nieprawda - obrusza się Izunia. - Ja potrzebuję. Do dekoracji.

- Do dekoracji? A co ty chcesz dekorować? Suchą bułkę?

- Mam zamiar zrobić ciasto.

- Ach ciasto. No brzmi groźnie. Ale nie będę musiała tego jeść?

- Nie. Bynajmniej. Dawid na pewno bardzo chętnie zje.

- Na pewno.

Zbieram się, wychodzę i jadę moim kieszonkowym BMW do Skrobotów. No miodzio pogoda, jak tak dalej pójdzie to może koło lutego będzie prawdziwa zima. Zajeżdżam na podjazd, parkuję, wysiadam i podchodzę do drzwi. I uderzam ręką z całej siły. Bo w tym domu nie ma dzwonka i już. Po prostu nie. Bo nie.

Otwiera mi Kamil Skrobot bez koszulki. No dzień dobry.

- Ooo, cześć Marzena. Wchodź, wchodź.

Jak to miło, że bracia Skrobot zakończyli już te swoje prymitywne próby skakania na nartach, a tym samym okres suchoklatesów. Teraz to jest przynajmniej na co ewentualnie popatrzeć.

- Wołać tego nieroba? - informuje się uprzejmie Kamil.

- Tak, tak... - odpowiadam niewyraźnie, bo myśl mi ucieka w zgoła inne rejony.

- DE-BI-LUUU!!!

No jak miło, może się człowiek poczuć jak u siebie w domu.

- No i co drzesz japę, idioto?! - na schodach pojawia się Kacper.

- Twoja laska na ciebie czeka, a tobie się nawet na dół nie chce zejść.

- Możesz się zamknąć.

- Dzięki za pozwolenie. A właśnie, Marzena - ciągnie temat Kamil. - Kiedy ślub? Bo się już mama nie może doczekać.

-  A ty byś się może ubrał - warczy Kacper.

- Ojojoj, a może mi ciepło...

- Właśnie, Kacperku, może faktycznie - czuję się zmuszona do interwencji.

- To ja widzę, że niektórzy lubią efekty wizualne...

- Dobra, dobra. Nie czuj się bynajmniej wyjątkowo. Ja mam ciężkie przeżycia po Izunii, muszę odreagować.

- Co się znowu stało? - pyta Kamil.

- Kazała mi migdały kupić, wyobrażasz sobie?

- No coś takiego! Nie no, to już jest ewidentna przesada.

- Prawda? Ja tak samo uważam.

- Dobra, Mania, jedziemy? - włącza się Kacper.

- Możemy jechać. Skrobot numer dwa, zabierasz się z nami?

- Pojadę później. Nie będę wam przecież przeszkadzać. Was dwoje, samochód... No wiesz.

- Jasne... Zdarza ci się czasem myśleć o czymś innym?

- A jak sądzisz? - Kamil uśmiecha się wymownie.

- Jedziemy - podejmuje męską decyzję Kacper. Ubiera kurtkę, buty i ciągnie mnie za rękę w stronę wyjścia. - A ty sieroto, to się puknij w łeb - rzuca na odchodnym.

- No to cześć, Marzena! - słyszę jeszcze adekwatną odpowiedź Kamila, zanim zostaję wręcz wepchnięta za kierownicę.

- Boże, jak on mnie wkurwia!

Ulala. Czyżbym się przyczyniła do rodzinnego konfliktu?

- Kacperku, czy ty nie histeryzujesz troszeczkę?

- Troszeczkę - warczy. - Bo on jest przecież taki, kurwa, zajebisty.

- Nie chciałabym się wtrącać - wtrącam się. - Ale u was to chyba rodzinne, nie?

Kacper coś tam mruczy pod nosem, ale rumieńce mu się pojawiły.

To mu jeszcze daję buziaka. Żeby mu przeszło.

Bo mając Izunię w domu, nie mogę mieć jeszcze naburmuszonego Skrobota poza domem. To by już przekraczało granice mojej wytrzymałości.

Mistrzostwa Polski takie oszałamiające. Uszanowanko.

I po co to w ogóle organizować, jak większa rywalizacja jest o ostatnie miejsce niż o pierwsze. A nasz biedny trener ma wybrać z tej bandy sierot zestaw na Turniej Czterech Skoczni. Ja pierdzielę, będziemy walczyć na równi z Kazachami.

Jutro wigilia i ogólnie mi się to wszystko nie podoba. Dania Izunii mi się nie podobają (chociaż jeszcze nie wiem, co będzie), światopogląd Izunii mi się nie podoba i osoba Izunii mi się nie podoba. Trudno, zamieszkam ze Skrobotami, ich mama się przynajmniej ucieszy z mojej obecności.

- No i dupa. To już koniec.

Super, a teraz będę robić za psychologa.

- Co jest, Kocie?

- No chyba widziałaś.

Fakt, widziałam. Dyspozycja Maciejki przypomina tę, którą prezentuje jego brat na co dzień. Szczerze współczuję. 

- I ja nie wiem, co jest źle!

Cóż, gdybym była wredna mogłabym mu powiedzieć, że teraz będzie miał dużo czasu, żeby się dowiedzieć, bo cztery skocznie w telewizorze sobie obejrzy, ale jako że mam wiele taktu i wyczucia gryzę się w język. Aż boli.

- Ty się naprawdę umów z psychiatrą.

- Ja nie mam żadnych problemów psychicznych! - oponuje buntowniczo Maciek.

- Tak, tak. Już o tym rozmawialiśmy jakiś czas temu. Wtedy jak raczyłeś upierdolić cały sprzęt nutellą. Przypominasz sobie może?

- Bo to była po prostu ten... sytuacja krytyczna. Raz w życiu mi się dołek trafił i od razu wielkie halo - mruczy Kot, wielce umęczony swoją kocią dolą. Po czym poprawia fryzurkę. Ja może specjalistą nie jestem, ale jak na mój gust to on jest zdrowo pierdolnięty.

- Kotek, wrzuć na luz, a wyrzuć lustro. Zobaczysz, wszystko na tym zyska. Od twoich skoków zaczynając, a na związku kończąc.

- Oj, no ale wiesz...

- Tak, wiem. Kiedy ostatnio powiedziałeś Kasi, że ładnie wygląda?

Tutaj następuje taka dramatyczna pauza, gdyż Kocię nie może sobie takiej sytuacji przypomnieć, gdyż taka sytuacja w przyrodzie nie występuje. I nikogo, kto Kota zna, to bynajmniej nie dziwi.

- To myślisz, że ona by chciała coś takiego usłyszeć?

- Myślę.

- No dobra, ale skakać to mi to nie pomoże.

- Nie. Ale też nie zaszkodzi.

- Właściwie... A nie wiem już sam. Dobra, spróbuję. Ale może  mi się nie udać, bo wiesz, nie mam doświadczenia po prostu w mówieniu komplementów.

- Za to masz w słuchaniu. Od gimbazy.

- Oj, no...

- Nie próbuj się tłumaczyć. Jesteś przypadkiem beznadziejnym, Kocie.

- Dzięki...

- Ale Kasi to odpowiada - dodaję prędko, bo przecież tego ciołka zaraz wepchnę w jeszcze głębszy dołek. - Weź ty tę dziewczynę doceń.

- Mhm. Fajna jest.

- No ja myślę, że fajna!

Jak na mój gust, to ona w ogóle jest aniołem, że mu jeszcze nie strzeliła w pysk, tylko znosi te jego wahania nastrojów. Jakby on co najmniej w jakiejś ciąży był. Albo jeszcze gorzej.

- Racja. Kurde, ja normalnie sam sobie zazdroszczę! - wyskakuje nagle z wyznaniem Maciejka. - Ale jaja!

Wigilia to jest naprawdę trudny dzień. Niby ładny, ale coś jakoś nie bardzo. Powinnam być przykładnym katolikiem i pojednać się z Izunią, lecz niestety nie jest to możliwe. Czuję, że chyba jednak jestem człowiekiem małej wiary. Nie jestem taka znowu z siebie dumna, ale to jest silniejsze ode mnie. Cóż. Będę musiała z tym żyć. Izunia również.

A jak ewentualnie nie da rady, to niech się wyprowadzi czy coś.

Siłą jej nie będę zatrzymywać.

Zbieram się w sobie, coby się ogarnąć i na dół zejść, ale jakoś opornie mi to idzie. Nie wytrzymię tego, jak słowo daję.

Sms. Czyżby czwarty dziś od sieci? Kocham mojego operatora. Najbardziej to lubię, jak do mnie o trzeciej w nocy pisze.

A nie. To Kacperek:

Prosze cie nie zabij Izy

No ja błagam. Co to ma być?

Czy on nie ma w tej chwili nic lepszego do roboty od wysyłania mi sms-ów wątpliwie przyjemnych w treści? Pierwsza gwiazdka, te sprawy. Niech już lepiej siedzi i wpierdziela uszka w barszczu czy tam grzybową, czy co tam jeszcze. A ja się sobą sama zajmę.

Wlasnie pokazalam ci mentalnie srodkowy palec. wesolych swiat kacperku :*

__________

Powrót w okolicach wakacji to chyba nie był strzał w dziesiątkę. Odnoszę wrażenie, że jakikolwiek ruch sieciowy jest bliski zerowemu. Może wszyscy mają sesję, może pakują się na Bahamy, a może ja po prostu tak obniżyłam poziom pisania. Tak czy inaczej na razie rozdziały będę wrzucać nie częściej niż co dwa - trzy tygodnie. I tak prawie nikt tego nie czyta. Tym bardziej dziękuję tym, którzy skrobią jakiś komentarz ;)