22. Jesteś strasznie uparta, no nie?

Nigdy nie wyjdę za mąż.

Chyba że za Bruno Marsa.

Przeżyłam ślub Dawida. Wesele i nawet poprawiny. Ale teraz to już chyba się ta sztuka nie uda.

Luźnego Jaśka i Klimka - przyszłego ojca udało mi się w magiczny sposób nie nawiedzić w tych uroczystych dniach (akurat do Ziobry może bym poszła, ale skoro już się przeziębiłam, to przecież nie będę ryzykować, że mu gości pozarażam, biedakowi jednemu i - ojej - zostałam w domu, a u Murańki to była zabawa dla dzieci opóźnionych w rozwoju - Dawid potwierdzi - i kategorycznie odmówiłam w niej udziału. No cóż). Tak więc specjalną sympatią do takich imprez wciąż nie pałam. 

I raczej to teraz nie nastąpi.

Bo ewidentnie to coś, co mi się na mózg rzuciło przed ślubem Dawida wciąż mnie trzyma.

I jadę na ślub Morgiego.

A tym razem to jest wina Krafta. Bo jojczył idiota tyle, że muszę przyjechać, że się w końcu zgodziłam. Thomasowi będzie przykro, mnie będzie przykro, wszystkim będzie przykro, bla, bla, bla...

Jestem idiotką.

I na dodatek nie umiem się pakować. Ja pierniczę.

Do pokoju wchodzi Dawid. Z Kacprem.

- Cześć - uśmiecha się słodko mój braciszek. - Przyszliśmy się z ciebie pośmiać.

- Zajebiście - burczę, kopiąc w walizkę i wrzucam do niej trzy kolejne podkoszulki.

- O, jak miło, znalazły się moje ubrania - zagląda mi do środka Skrobot.

- One już dawno nie są twoje.

- Spodziewałem się tej odpowiedzi - mówi i otwiera przyniesioną przez siebie paczkę chipsów, po czym jak gdyby nic rozsiada się na moim łóżku. A potem w jego ślady oczywiście idzie mój braciszek kochany. Przynajmniej tyle, że rano pościeliłam, to mi na prześcieradło nie nakruszą.

- A na wesele do Morgensterna w czym pójdziesz? - pyta Dawid. - W dresie?

- W sukience - warczę. - Nie wiem, czy zauważyłeś, ale na twoim też byłam.

- Ty, faktycznie - robi zdziwioną minę. Ale on jest, kurna, wredny. To chyba u nas rodzinne.

- Ty oczywiście byłeś zbyt zajęty swoją piękną żoną, żeby to zauważyć, czyż nie?

- Coś w tym rodzaju.

- No cóż. Inni zauważyli.

- Tak? Kto na przykład? - oj, niech on tak nie kpi. Jakbym mu całą listę chciała wymienić, to by chyba spadł z krzesła. Oh wait. On siedzi na łóżku.

- Kacperek na przykład.

O matko, ale mnie to bawi. Nie pasuje ci, kolego, do karnacji ta czerwień na policzkach.

- Serio? - parska śmiechem Dawid. - Ale jaja.

Biedny Skrobot. Jakby nie to, że jest taki śmieszny, to by mi go nawet było szkoda.

- Zróbcie mi miejsce w środku - rozkazuję i wbijam pomiędzy nich. - Nie martw się Kacperku. Już nigdy nie będziesz musiał przeżywać takiej traumy. Więcej się nie ubiorę jak kobieta.

- A szkoda - śmieje się.

- No bo załóżmy, że to by się źle odbiło na twojej psychice - kontynuuję, kładąc głowę na jego udach, a nogi - na udach Dawida. - Na przykład uznałbyś, że po takim widoku to już żadna, ale to absolutnie żadna kobieta nie jest dość cudowna. I co wtedy? Do końca życia byś był sam.

- Marzena, co ty pieprzysz? - pyta Dawid.

- Czekaj, czekaj - odpowiada mu Kacper. - Ona całkiem niegłupie rzeczy mówi. No i co dalej, Manieczka?

- Co dalej? Chipsy mi wszystkie zjecie. Dawaj mi tu jednego - rozdziawiam paszczękę, a Skrobot posłusznie wykonuje moje polecenie. - Tak. Bo tak w ogóle to ja jestem serwismanem, a nie dziewczyną.

- Ciekawa teoria - stwierdza Dawid.

- Na tym się przynajmniej znam.

Skrobot się znowu śmieje. Ja nie wiem, ja go chyba wyślę do jakiejś poradni. To się chyba leczy.

- Ty, a po co ty właściwie jedziesz do tej Austrii? - pyta Dawid.

- Bo mi Kraft kazał - odpowiadam automatycznie.

- Co?

- No co ja poradzę, że on jest taki upierdliwy. Uparł się i już.

- Ohoho. Bo ty taka podatna na wpływy.

- Ty się w takich kwestiach nie wypowiadaj, pantoflarzu.

- Ja?! Pantoflarzu?!

- Ej! - krzyczy Skrobot. - Mustaf! Zluzuj, wyzwolony małżonku.

Kacperku, czy ja ci kiedy mówiłam, jak bardzo cię lubię?

- Słuchaj...

- Panowie - przerywam im kategorycznie. - Spokojnie. To są kwestie podwyższonego ryzyka, może sobie je odpuścimy. Ewentualnie zrobię wam jakąś debatę, a kto przegra dostanie na obiad zupę szczawiową. Może być?

- Odnoszę wrażenie, że to trochę niesprawiedliwe. bo Mustafa i tak to czeka. A jak przegra - to podwójna porcja - stwierdza Skrobot.

Znalazł się altruista.

- No co ty gadasz. Przecież on, jako wyzwolony małżonek, na pewno postawi się Izabelii i zażąda schabowego.

- A tak. Racja - kiwa głową Kacper. - Zapomniałem, że u nich jest równouprawnienie. Chcesz jeszcze chipsa?

- Głupie pytanie. Jakbyś mnie nie znał.

Czesc, Mania.

Co slychac u ty? U mi dopsze.

Muwilas, ze bedziesz na slub Morgi. To fajnie. Mam tylko jedno pytanie: gdy?

Boże drogi.

Chyba podjęłam najgorszą życiową decyzję w momencie, gdy zgodziłam się pomóc Kraftowi w nauce polskiego. 

Chociaż z drugiej strony kusząca jest wizja rozmowy z nim.

O ile się przy okazji nie posikam ze śmiechu.

Otóż to. 

Chyba założę szkołę językową. Ale taką wypasioną, wielofunkcyjną. Z funkcją bufetu, psychologa, psychiatry, poradni miłosnej i baby sitter. Przynajmniej by się wreszcie trafiła możliwość wykorzystania moich doświadczeń z pracy w kadrze.

Trzeba coś odpisać tej sierocie. A co tam, po polsku. Może coś zrozumie.

Będę jutro po południu. Zadzwonię.

To chyba jest mimo wszystko znośny poziom trudności.

- Manieczka, kiedy ty lecisz do tego Wiednia? - pyta Skrobot, stając w drzwiach mojego pokoju.

- Jutro - odpowiadam, spoglądając znad książki.

- Mhm. Przysiada się koło mnie na łóżko. - Co tam czytasz? 

- Anię z Zielonego Wzgórza. I nawet się nie śmiej. Bo to czternasty raz.

Patrzy na mnie i minę ma niezbyt inteligentną.

- Czy ty się dobrze czujesz?

- Średnio, tak szczerze mówiąc.

- Coś się dzieje? - patrzy zaniepokojony.

No Boże, ale troskliwy.

- Nie. Masz jakiś interes do mnie?

- W zasadzie - tak. Ma cię kto zawieźć jutro na lotnisko?

Hahahahaha. Nie.

- A co? - pytam podejrzliwie.

- A nic. Mogę cię podrzucić - rzuca obojętnie Skrobot. - I tak mi po drodze.

- Po drodze - gdzie?

- Nieważne no. Mam do załatwienia różne sprawy w Krakowie - niecierpliwi się.

- Aha. No mógłbyś właściwie - wzdycham. - Kurde, nie wiem właściwie po co tam jadę - wyrywa mi się.

Oho. Kacprowi się chyba jakaś lampka zapala.

- To nie jedź - mówi od razu.

Nie jedź, nie jedź. Muszę.

- Już obiecałam.

- Komu? 

- Kraftowi.

- Boże drogi.

- Co?

- Nic.

- Mhm.

Chwilę siedzimy, nic nie gadając. Nic nie robię. Dziwne to jest w moim przypadku. Tylko że teraz nie jestem w stanie się skupić nawet na czytaniu. 

- Nie jedź tam - mówi nagle Kacper. I chociaż nie brzmi to jak rozkaz, tylko raczej jak prośba, i tak nastawia mnie bojowo.

- Bo co? - rzucam się od razu.

- Proszę. 

- Chyba średnio mi odpowiedziałeś na pytanie.

Skrobot wzrusza ramionami.

- Wiem. 

- Aha. No to pogadajmy sobie jeszcze. Bardzo jest fascynująco.

Ale jestem wpieniona, aż sama w to nie wierzę. 

- Kurde, Marzenka - Kacper odwraca się do mnie przodem i siada po turecku. Wzdycha. - To nie takie proste.

Ja pierniczę. On jest facet czy kalesony?

- Słuchaj, albo ze mną gadaj normalnie albo mnie nie wkurzaj.

Chyba podziałało.

- Cóż - Kacper chrząka. - Ja wiem, że... Wiem, że ty... Nie jedź tam, Mania. To cię będzie strasznie bolało.

Patrzę się na niego jak na debila, ale chyba rozumiem, co ma na myśli. O ile on dobrze rozumie. 

Nie podoba mi się to.

Policzki mi pąsowieją. Bardzo szybko i bardzo intensywnie.

- Nie wiem, co masz na myśli - mówię, starając się, by mój głos brzmiał normalnie. - I nie chcę wiedzieć.

- Mania...

- Nie! 

Ale już i tak za późno. W oczach mam łzy. 

- Marzenka... - kładzie mi rękę na ramieniu.

- Zostaw mnie - mówię ostrzegawczo. 

I równocześnie zaczynam płakać. Ale ja jestem głupia.

Choć i tak jest pozytyw - nie maluję się, więc nie wyglądam jak zombie. A przynajmniej nie bardziej niż zwykle.

Chowam twarz w dłoniach.

- Przepraszam... - słyszę cichy głos Kacpra.

Przyciąga mnie ręką. Kręcę głową, ale jednak daję się przytulić. Pomaga. W jakiś dziwny sposób pomaga. Kacper całuje mnie w głowę i głaszcze po plecach.

- Daj spokój... Nie warto.

Potakuję głową bez słowa.

Nie warto. Nie warto. Nie warto.

- I tak polecę - mówię wreszcie, gdzieś w jego tors.

Słyszę - i czuję - że lekko się śmieje.

- Spodziewałem się tego - wzdycha. - Jesteś strasznie uparta, no nie?

- Jestem - przytakuję. - Ładnie pachniesz, Kacperku.

Jestem ogarniętą, pewną siebie osobą, która jedzie na ślub kumpla, żeby mu pogratulować i dobrze się bawić.

I tej wersji się trzymajmy.

Wysiadamy z auta pod kościołem - ja i Stefan - i dołączamy do, i tak już sporego, tłumu.

Znowu się dziwnie czuję, bo wbrew moim wewnętrznym obietnicom jeszcze ten jeden raz wyglądam jak kobieta (co można było zaobserwować po reakcji Krafta - potknął się o własne nogi i wywinął przede mną efektownego orła na wstępie. I upierdzielił sobie garnitur, więc musieliśmy jechać do niego - dzięki Bogu miał drugi - przebrał się i pojechaliśmy do kościoła. I jakimś cudem nie jesteśmy spóźnieni).

- A tak w ogóle to jeszcze mi się nie przyznałeś, czemu już nie jesteś z Gosią - mówię, bo coś mówić muszę. Inaczej sfiksuję.

- Cóż... - wzdycha Stefan. - Powiedziała mi, że jestem niedojrzały. A jak mam być dojrzały, jak mam dwadzieścia jeden lat. Ja dopiero jestem dojrzewający. Jak te sery pleśniowe.

- Tak - mruczę. - Za niedługo całkiem spleśniejesz.

A swoją drogą przyjemne porównanie.

- I jeszcze powiedziała, że nie muszę się tak starać z tym polskim. Bo i tak mnie nie można zrozumieć.

Tłumię, lekko niestosowny w tym momencie, śmiech.

Biedny Krafcik.

- Naprawdę jest tak źle? - patrzy wręcz błagalnie.

Muszę przyznać, że tak. Jest tak źle. Sama zaproponowałam, żebyśmy gadali po angielsku, a to coś znaczy. W dodatku on lepiej po polsku pisze niż mówi, a to znaczy jeszcze więcej.

- Nie no, bez przesady - mówię okrężnie. - Przecież się dopiero uczysz.

- No właśnie! - przytakuje mi z entuzjazmem. - To samo jej powiedziałem. A jak już się nauczę to będzie ekstra. I wtedy zobaczy, że się pomyliła.

- I co - ulżyło ci?

- A żebyś wiedziała - uśmiecha się triumfująco.

Znów robię furorę na weselu. I znów jest to bardzo dziwne uczucie.

Pierwsza konfrontacja z Morgim przeżyta.

Może więcej już nie będzie.

Złożyłam mu życzenia, byłam bardzo miła (ledwo mnie poznał).

Ale wciąż nie czuję się lepiej.

Siedzę teraz przy stole i wpierniczam ciastka. Jakakolwiek przyjemność tego dnia mi się przyda. Bardzo. A to, że zapijam je alkoholem to już czysty przypadek.

- Hej - słyszę nad sobą. Podnoszę głowę i widzę uśmiechniętego Thomasa. - Tańczysz?

Czy tańczę? A niech będzie. Zakończmy to z przytupem.

- Jasne.

W przeciągu ostatniego miesiąca tańczyłam kilka razy. Z różnymi facetami. Ale tak dziwnie to się jeszcze nie czułam.

Palą mnie jego dłonie, w których trzyma moje i pali mnie jego uśmiech.

O Panie.

- Muszę ci powiedzieć, że naprawdę pięknie wyglądasz - stwierdza.

- Już to dziś mówiłeś - odpowiadam. - Ale dziękuję.

- Cóż. Po prostu stwierdzam fakt. Nigdy cię nie widziałem w sukience.

- O, nie łudź się. Nie kupiłam jej specjalnie na twój ślub.

Morgi się śmieje.

- Uwielbiam cię, dziewczyno.

Taa... Dzięki.

Przygryzam policzek od środka i uśmiecham się kpiąco.

- Gdyby to chociaż działało w dwie strony.

- Ej! Ja wiem, że ty masz łaskotki - ostrzega mnie Thomas.

- A ja wiem, że ciebie boli, jak ci się przywali pod żebra - wystawiam mu język.

Morgi znowu się śmieje.

- Nie wierzę, że się z tobą koleguję.

I vice versa.

Ale taki stan rzeczy pozostanie już chyba na zawsze.

Chociaż pewien etap jest definitywnie zamknięty.

__________

Powinnam się uczyć historii.

Powinnam się uczyć angielskiego.

A ja piszę Marzenkę.

Boże drogi.