29. Dali ci może ciastka?

No i stało się niemożliwe.

Kraft wygrał Turniej Czterech Skoczni.

Czy w tej sytuacji powinnam czuć się dumna z powodu, że wybrał mnie na swojego prywatnego psychologa?

Eee... nie.

I już dobra, skupię się na tym, a nie na występach Fairalla i Ammanna, które nawet ciężko skomentować. Bo Nick to ja nie wiem, czy do skakania wróci, a Simi ostatnio robi telemarki twarzą po zeskoku. O gustach się nie dyskutuje.

Ale swoją drogą mina Hayboecka po tym jego finałowym skoku mnie zabiła. Niby taki szczęśliwy, pierwszy konkurs w karierze wygrał, ale jak ogarnął, że Turniej o sześć punktów z Kraftem przegrał, to trochę mu mina zrzedła. Biedaczysko. Niech się nie martwi, Stefan go i tak kocha. A w tych okolicznościach to chyba nawet jeszcze bardziej.

Za chwilę się zaczyna ta impreza Morgiego, co na nią nie pójdę, bo mam dużo roboty. Czy jakoś tak to szło. Nieistotne, chyba po prostu nauczyłam się wiarygodnie kłamać, co może i nie jest powodem do dumy, ale mam to w... no w głębokim poważaniu.  Bo umiejętność chyba całkiem przydatna.

Chowam sobie sprzęty w naszym domku, wzdycham lekko nad moją marną egzystencją, a nagle wbija Olek Zniszczoł.

- Cześć, Mańka.

- No siema. Zdajesz sobie sprawę z tego, że mówisz mi dziś cześć po raz czwarty?

- Tak? Aha. A ty zdajesz sobie sprawę z tego, że pół internetów ze mnie leje? A już na pewno całe polskie.

Cóż, to było do przewidzenia. Jak się chce nieudolnie naśladować Loitzla z Zakopanego albo Ito z Sapporo to takie są skutki. Swoją drogą jak on do konkursu ostatecznie wszedł to dla mnie pozostanie zagadką na wieki wieków amen.

- No dobra, ale patrz, jaka popularność.

- No dzięki. Zawsze kurwa marzyłem o tym, żeby cały świat oglądał, jak wywijam orła na belce startowej.

- Wiesz, niektórzy wolą pokazać dupę. Albo cycki ewentualnie.

- Cycków nie mam, to nie pokażę.

- A dupę?

- A dupę mam. Ale też nie pokażę.

- No to nie pozostaje ci nic innego jak wypierdzielanie się na belce.

- A czy ja mówię, że chcę być popularny?

- No trudno. W takim razie zdobyłeś popularność niezamierzoną.

- Fajnie. Dzięki za wsparcie. Na ciebie to zawsze można liczyć, Marzena.

- Zawsze do usług. Masz coś do żarcia?

Olek się na mnie patrzy jak na osobę nieskalaną inteligencją.

- Skąd ja ci wezmę żarcie podczas zawodów?

- Nie wiem, czy zauważyłeś, ale już jest po zawodach. Od dobrych piętnastu minut.

- Dobrze, przepraszam. W takim razie po zawodach też nie mam żarcia.

- A idź ty. Na was to nigdy nie można liczyć - burczę, ubierając czapkę. - Idę coś upolować. Pilnuj interesu.

- Upoluj Krafta - słyszę na pożegnanie. - Będzie miał Mannera za zwycięstwo.

Hmm, hmm... Widzę, że Olek się wybija ze swoim IQ ponad przeciętną grupy. Dobrze wiedzieć, w razie czego. Potulnie stosuję się do jego zaleceń i znajduję Krafta.

- Cześć, jak się czuje najnowszy zwycięzca Turnieju Czterech Skoczni? - ja cisnę po angielsku, nie będę tego biedaka stresować polskim, bo w tych emocjach to już całkiem nic nie zrozumiem z jego wypowiedzi. A jak jeszcze zacznie zjadać końcówki (czyli zawsze) to żegnaj próbo porozumienia.

- Widziałaś? Jeszcze trochę, a by mnie Michi wyprzedził. Ale by było!

No rzeczywiście. To by była wprost niepowetowana strata dla światowych skoków.

- No jak to, gniewałbyś się? Przecież wy się przyjaźnicie, nie?

- No tak, oczywiście - Kraft wypina dumnie pierś. - A tym większa satysfakcja jest, jak się wygra z przyjacielem. I to wiesz, nie takim przeciętnym, tylko takim super extra. Jak Michi.

Panie Boże, to naprawdę brzmi gejowsko.

- Fajnie. Dali ci może ciastka? - przechodzę do rzeczy, bo mnie w żołądku naprawdę nieźle ssie.

- Dali. A ja dałem Michiemu.

Strzelam sobie z otwartej dłoni w czoło.

Ała.

- No dobra. To ten. Brawo, Stefan. Muszę ci powiedzieć, że naprawdę niezłą robotę odwaliłeś. Ale teraz wybacz, oddalę się, bo mi się już chyba żołądek przyssał do nerek.

Pakujemy się do busa. I jazda do domu. Potrzebuję domu po przeżyciu dobrych kilku dni w państwach niemieckojęzycznych. To są naprawdę ciężkie nacje. Świat się powinien składać z samych Polaków i Czechów. Z nimi się przynajmniej można dogadać. Ty mówisz po polsku, oni po czesku, a i tak się rozumiecie. Bajka.

Takie przemyślenia nachodzą mnie tym częściej, im więcej czasu spędzam z Kraftem. I im mniej z Morgim. Jednak przeżycia dotyczące jednostki naprawdę mogą wpływać na postrzeganie całej grupy ludzi.

Dobra, koniec, bo się zaraz w jakiegoś filozofa zamienię.

A to już by było naprawdę nieszczęście.

I w tym właśnie momencie przed moimi oczami pojawiają się obiekty moich przemyśleń. Oba.

I to nie pierwszej trzeźwości. Również oba. Czy raczej – obaj.

- Sześśś, Mania – zaczyna Kraft. - Jest fajnie, ty nie idziesz?

Stara się biedaczek z tym polskim bardzo, ale dzięki Bogu musimy przejść na angielski, bo Morgenstern nic nie zrozumie.

- Nie wiem czy zauważyliście ten cudowny, piętnastoletni pojazd, który ma mnie zabrać do domu razem z całą drużyną. W trybie now.

- Ale Mania, to nic nie szkodzi. My cię potem dostarczymy do Polski. Helikopterem nawet jak chcesz.

Wyrywać laski na helikopter. Boże drogi. Starzejesz się pan, panie Morgenstern.

Zaczyna się darcie z busa. Wszyscy się zapakowali i tylko na mnie czekają. Jak wszyscy obecni na skoczni i przed telewizorami na Schlierenzauera na belce, który jednak decyduje się nie skakać, bo mu się kombinezon rozpiął. Albo mu się pogoda nie podoba. Albo coś. Biedaczek w sumie. Sport zimowy sobie niestety wybrał. Czasem pada śnieg. Albo wieje.

- Juuuuż! - wrzeszczę na wszelki wypadek.

- To jak? - pyta Morgi, absolutnie niezrażony atmosferą daleką od relaksacyjnej. - Wszyscy już są. I naprawdę dobrze się bawią.

- To idźcie się bawić z nimi – radzę im uprzejmie.

- Mania... - zaczyna jojczenie Kraft.

- Nie mam czasu. I radzę to sobie zapamiętać na przyszłość. Bo szybko mieć nie będę.

__________

Jeden z krótszych rozdziałów. I jeden z gorszych. Po takiej długiej przerwie - takie coś. Aż mi wstyd. Ale cóż poradzę, wen mi się bardzo zbuntował przy tym Bischofshofen. Może też nie lubi Austrii. Jak Mańka.