35. Urzekła mnie twoja historia

Będę bardzo wdzięczna, jeśli mi ktoś wytłumaczy, co tu się właściwie dzieje.

Bo ja jeszcze rozumiem, że mogą sobie panowie wygrać konkurs drużynowy. Okej, niech im będzie. Ale jak mój brat wygrywa samodzielnie konkurs indywidualny to już jest ewidentnie jakaś anomalia. I nawet nie tłumaczy go to, że to w Wiśle i na dodatek w lecie.

Coś mu się chyba stało. 

Może to ta ciąża.

Znaczy ciąża jest raczej Izabelii, ale i tak się liczy. Miał w niej w końcu współudział. Znaczy chyba. Kto ją tam wie...

Właściwie to się dość dobrze składa, że jutrzejszy konkurs w Zakopanem odwołali. Bo zważając na to, że Piotrek zajął dziś drugie miejsce, to się chłopcy zapewne zdrowo napier... znaczy ten. Poświętują.

- Sześśśś, Mania! - naskakuje na mnie znienacka stały element mojej egzystencji. - Czo tam?

- Super - mruczę. 

- Ja też! - szczerzy się Kraft. - Smutem byłem, bo ci nie widzę od miesiąc. Ale teraz widzę. Fajnie.

- Super.

- Wszysko szuper? - dopytuje się Stefan. Powinnam chyba zwiększyć zakres moich odpowiedzi.

- Taa... 

- Chcę... yyy... wczeszniej... to jak to jest?

- Że jak? - przepraszam, no naprawdę. Ale do cholery, jego się nie da tak po prostu zrozumieć.

- No chcę - tłumaczy mi jeszcze raz Stefan. - Ale wczoraj.

- Chciałeś? - rzucam na chybił trafił.

- Tak. Ciałeś - zgadza się grzecznie Kraft. - Ciałeś wygrać dżisz. Ale czwarte. Szkoda.

- Spoko. Czwarte miejsce jest okej - zdobywam się tym stwierdzeniem doprawdy na szczyt mojej dobroci.

- Ale twój bru.. ee brat wygra.

- Wygrał.

- Tak. Brafo.

- Dzięki.

I w tym momencie Kraft zadaje pytanie mojego życia:

- A czemu on w lato umie szkakacz a w żyma nie umie?

Człowieku, dostajesz plus sto do fajności.

- Nie wiem. Jego się zapytaj.

- Zapytam - odpowiada Kraft z przekonaniem. I jakoś tak wierzę mu, że to zrobi. 

Do naszej fascynującej rozmowy dołącza Maciejka, obejmująca sobie dziarsko Kasieńkę. No yolo. Coś sporo tych szczęśliwych ludzi dzisiaj.

- Hej, Marzenka, Skrobot ci kazał powiedzieć, żebyś poszła do domku, bo ma taki zapierdol, że nie pamięta, jak się nazywa.

Odnoszę silne wrażenie, że to była dość wierna parafraza słów Skrobota. Spoko, ja tam mogę iść. Za to mi płacą właściwie, więc w sumie nie wiem, dlaczego tu sterczę i ucinam sobie pogawędkę z Kraftem.

No cóż, może dlatego, że z nim się chociaż da porozmawiać. Nawet mimo tego, że łatwiej zrozumieć język migowy, niż ten jego polski.

Wchodzę do domku.

I już na starcie wiem, że będzie sympatycznie.

- Cześć.

- Pół godziny temu cię wołałem.

Mnie też miło cię widzieć.

- Nie moja wina, że Kot ma spóźniony zapłon i dopiero teraz mnie o tym poinformował.

- Jasne - mruczy Skrobot. - Zbieraj sprzęt.

Aha, fajnie. To już się nawet nie mam z kim pokłócić. Super. Możemy się do siebie nie odzywać. Spoko.

Zbieram te wszystkie pierdoły jak Pan Bóg przykazał i usiłuję na niego nie nawrzeszczeć. Na Skrobota w sensie. No naprawdę. Mam ochotę dać mu w pysk. Taka ze mnie subtelna kobieta. Bo co on sobie do cholery wyobraża. Już chyba z pięć miesięcy minęło od tych jego ekscesów i ja się bardzo cieszę, że sobie darował, no ale chyba naprawdę mu się to odwróciło o 180 stopni. Może też się pierdolnął w łeb jak Morgenstern i mu pamięć wyparowała.

Tak się akurat składa, że nie jestem powietrzem. Naprawdę ciężko mnie z nim pomylić, nawet przy dużych chęciach. Powietrze nie jest kwadratem o wymiarach sto siedemdziesiąt na sto siedemdziesiąt.

- No dobra, czy tobie może mowę odebrało przypadkiem? - odzywam się pierwsza i nienawidzę się za to, ale do cholery za bardzo lubię rozmawiać z tym człowiekiem, żeby przez jakieś debilne hormony odmawiać sobie kłótni z nim.

- Mowy może nie - mruczy znad nart. - Ale mózg na pewno, skoro się zakochałem w kimś takim jak ty.

O. Ciekawa sytuacja.

Skrobot robi pełen coming-out, jak widzę.

- Ogarnij się, człowieku.

- Usiłuję. A ty się, jak widzę, bardzo starasz, żeby mi w tym pomóc.

Nie no, naprawdę. Jemu do reszty odwaliło. A ja się czuję jak idiotka.

- A cóż ja znowu takiego zrobiłam, co? Matkę ci zabiłam?

- Mańka, tak szczerze mówiąc, to ty nic specjalnego nie musisz robić, żeby ludzi do siebie zniechęcić. Wystarczy, że się zachowujesz jak zwykle.

Aha. No to fajnie. Nie powiem, żebym o tym nie wiedziała wcześniej, wystarczy zrobić mały risercz na Izunii, ale Skrobot jakoś do tej pory nie miał z tym problemu.

- Jakoś nie zauważyłam, żeby ci to przeszkadzało, jak się na mnie rzuciłeś z dziobem.

- Chętnie bym to zrobił jeszcze raz - stwierdza Skrobot, a ja sobie mrugam dwa razy.

WTF?

- Jesteś zdecydowany jak baba.

- Ktoś z naszej dwójki powinien mieć jakieś babskie cechy - komentuje jadowicie moją wypowiedź i teraz to już naprawdę mam ochotę mu przyłożyć.

I może nawet doszłoby do jakichś rękoczynów, gdyby nie to, że nagle otwierają się drzwi i do domku wlatuje Murańka.

- Hej, słuchajcie, nie macie może pieluchy?

Nie no, to już są szczyty.

- Yyy... czego ty od nas chcesz? - pyta debilnie Skrobot, a Murańka równie debilnie odpowiada:

- No... pampersa.

Jezus Maria.

- Słuchaj, to może uprzedzaj wcześniej, że masz określone problemy, to na następne zawody ci przygotuję...

Skrobotowi się humor wyostrzył, no naprawdę. 

- Dziecko mi się zesrało - informuje nas, nie powiem, bo dość bezpośrednio, Klimek.

- No tak, to się zapewne czasem zdarza - zgadzam się z cudownym dziecięciem polskich skoków. - Ale co cię, przepraszam, skłoniło do podejrzeń, że możemy mieć przy sobie pampersy?

- Nie wiem - odpowiada bezradnie Murańka. - Ale Marzenka, kto mi pomoże, jak nie ty?

To są już jaja.

- Klemensie mój drogi, może by to dla odmiany twoja zgrabna, powabna, urocza małżonka się zainteresowała pieluchami dla waszego potomka, bo was on chyba nieco bardziej interesuje niż mnie. Ale może się mylę. Z tym, że w takim przypadku to mu naprawdę współczuję.

- Nie, nie, Marzenka, on nas interesuje bardzo. Tylko że akurat dzisiaj rano nie mogłem znaleźć skarpetki - prawej - jakoś tak zawsze prawe mi giną, no i szukaliśmy jej, i to strasznie długo trwało. No i potem się musieliśmy spieszyć ze wszystkim i w końcu zapomnieliśmy zabrać pieluch!

No tak. Urzekła mnie twoja historia.

A tak poza tym to właśnie dlatego się cieszę, że na przykład Krzysiu Biegun nie wpadł na ten genialny pomysł płodzenia potomka. Albo Kraft.

Tak.

Zwłaszcza Kraft.

Siedzę sobie wieczorem w moim pokoju i udaję, że czytam książkę.

Udaję. Bo skupić się nie sposób. Nie wiem normalnie, co tu się do cholery dzieje.

Naprawdę nie należę do tych lasek, co to przy ludziach rzucają ironią na prawo i lewo, a w domu na półkach im stoi Jane Austen na zmianę z siostrami Bronte. Jestem gruboskórna i już trudno, nie każdy jest wiecznie omdlewającą Izunią. Swoją drogą, zakład, że jakby zjadła coś normalnego, to już by nie była taka zwiędła?

No.

Jakiś psycholog to by mi pewnie powiedział, że jestem sfrustrowana i mam kompleksy. Albo coś w tym rodzaju.

No akurat nie mam. Ale sfrustrowana to może i jestem. Bo nic nie rozumiem.

A ja nie lubię nic nie rozumieć.

Cały czas nie potrafię pojąć, co temu Skrobotowi odjebało. Przecież on zawsze wyjeżdżał z uprzejmością pierwszokomunijnej dziewczynki do całego świata, był rozmemłany dobrocią i wyrozumiałością wobec wszystkich.

No i przede wszystkim nie rzucał takimi wyznaniami na prawo i lewo.

Nie jestem zwolenniczką teorii spiskowych, ale może go faktycznie kosmici podmienili. W końcu jakieś wytłumaczenie musi być.

Ogólnie to mi się ten nowy Skrobot nie podoba. Nie i już. Strasznie się roszczeniowy zrobił. A tak ściślej ujmując, to zdaje się, że chciałby sobie do mnie jakieś prawa rościć.

No z całym szacunkiem, ale normalny to on nie jest. Przecież każdy wie, że do romantyzmu i tego typu pierdół to ja się nie nadaję. Każdy. A Skrobot to już zwłaszcza. Jak się z kimś tyle czasu spędza, to się takie rzeczy wie.

Ale zaczynam się poważnie obawiać, że skończyła się epoka normalności. A zaczęła epoka pierdolniętego Skrobota.

__________

Na wstępie ślę wielkiego całusa do tych wszystkich, co jojczyły o nowy rozdział. Te, co jojczyły, to wiedzą, że o nie chodzi ;)  :***

Druga rzecz - zostały chyba jeszcze ze trzy rozdziały w scenerii letniej. A jak przejdę do zimy, to się akurat sezon skończy. Boże drogi.

Trzecia rzecz - założyłam twittera - klik - tak, będę informować o nowych rozdziałach. Jeśli ktoś jest zainteresowany - wiadomo, co robić ;)

No i na koniec życzę Wam, żeby w tym nowym roku spełniły się wszystkie Wasze marzenia - a to chyba byłaby pełnia szczęścia, no nie? ;)